امانی، م.، حسنزاده، ن. و رضائی، س. 1390. بیماری لکه برگی و نکروز باکتریایی موز. دانش بیماریشناسی گیاهی 1(1): 33-27.
موز یکی از میوههای مهم مناطق گرم و مرطوب است، که در زیر پوشش پلاستیک در استانهای مازندران و گلستان پرورش داده میشود. از این استانها بیماری لکه برگی و نکروز باکتریایی موز گزارش شده است. نشانههای این بیماری لکههای نکروزه روی برگهای مرکزی و جوان درخت است، که با گسترش آنها و پوسیدگی کامل برگهای آلوده، رشد و تولید محصول گیاه متوقف میشوند. عامل بیماری باکتری Xanthomonas campestris pv. musacearum ، با کلنی زرد لعابدار، گرم منفی، غیرفلورسانت، اکسیداز منفی و کاتالاز مثبت است. بیماری-زایی باکتری با مایهزنی آن روی برگهای موز قابل اثبات است. نشانههای کامل بیماری، روشهای نمونهبرداری، جداسازی و اثبات بیماریزایی باکتری و مدیریت بیماری شرح داده شدهاند.
راستگو م. 1397. خصوصیات ویروس خربزهی ارومیه (OuMV). دانش بیماریشناسی گیاهی 7(2): 46-34. DOI :10.2982/PPS.7.2.34
ویروس خربزه ی ارومیه یکی ازعوامل بیماری موزاییک خربزه (Cucumis melo L.) در استان آذربایجان غربی و سایر نقاط ایران از جمله استانهای گیلان، فارس و البرز است. این ویروس اولین بار در سال 1978 از روی کدوییان دارای نشانه موزاییک و لکه حلقوی در ارومیه شناسایی شد. از همان ابتدای تحقیق روی این ویروس مشخص شد که ویروس دارای خصوصیات منحصر به فردی است که آن را از سایر ویروسهای آلوده کننده کدوییان متمایز میکند. پیکرههای ویروس تا اندازهای باسیلی شکل هستند و دو انتهای آنها زاویه دار است. ژنوم ویروس به صورت سه قطعه آر. ان.ای تک رشتهای با قطبیت مثبت میباشد که هر کدام یک پروتیین کد میکنند. دامنه میزبانی ویروس در طبیعت بیشتر شامل گیاهان تیره کدوییان و بادمجانیان است. ناقل طبیعی برای ویروس مشخص نشده است. ویروس خربزهی ارومیه همراه با ویروس اپیروس گیلاس و ویروس سی کاساوا در جنس اورمیاویروس (Ourmiavirus) قرار داده شده است.
پورعزیز، پ.، کولیوند، د. (۱۴۰۲). کاربرد پلیمرهای زیستی در مدیریت بیماریهای ویروسی گیاهان. دانش بیماریشناسی گیاهی، ۱۳(۱)، ۱۳۴-۱۲۵.
پلیمرهای با منشا طبیعی، پلیمر زیستی شناخته می شوند. پلیمرهای زیستی به دلیل ویژگیهای سازگاری زیستی و زیست تخریبی کاربردهای گسترده ای در زمینه های متفاوت از جمله کشاورزی⸲ پزشکی و صنعت دارند. پلیمرهای زیستی با افزایش سیستم ایمنی گیاهان از طریق تآثیر بر ژنهای مقاومت و همچنین فعال کردن مکانیسم های مربوط به مقاومت باعث محدود کردن فعالیتهای بیمارگرهای گیاهی می شوند. بنابراین استفاده از این مواد جهت مقابله با بیمارگرهای گیاهی کاربرد وسیعی در کشاورزی پیدا کرده است. استفاده از پلیمرهای زیستی جهت مقابله با بیمارگرهای گیاهی مانند قارچها و باکتریها راه حل مناسبی برای کاهش خسارت آنها است. همچنین تیمار گیاه آلوده به ویروس با پلیمرهای زیستی باعث کاهش علایم و خسارت بیماری می شود. مکانیسمهای مولکولی ضد ویروسی برخی پلیمرهای زیستی مانند کیتوزان، کیتین، الیگوکیتوزان، بتاگلوکانها، لنتینان، آلژینات و هیدروژل و ترکیبهای آن در مدیریت بیماریهای ویروسی گیاهان در این مقاله شرح داده شده اند.